بررسی مقاومت به متی سیلین در استافیلوکوکوس های جدا شده از سگ و تعیین الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی آنها

در این پژوهش، حضور ژن مقاومت به متی­سیلین (meca) در استافیلوکوکوس­های کوآگولاز مثبت (استافیلوکوکوس آرئوس و استافیلوکوکوس سوداینترمدیوس) جدا شده از سگ­های ارجاعی به بیمارستان دانشکده­ی دامپزشکی اهواز، بررسی شد و الگوی مقاومت آنتی­بیوتیکی آن­ها تعیین گردید.  سواب­های بینی از تعداد 143 سگ ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی اهواز اخذ گردید.  سواب­ها در محیط­های کشت مانیتول سالت آگار (msa) و ژلوز خوندار، کشت داده شدند و استافیلوکوکوس­های کوآگولاز مثبت با استفاده از روش­های استاندارد تعیین هویت باکتری­ها، تعیین هویت گردیدند.  از تعداد 67 جدایه­ی استافیلوکوکوس کوآگولاز مثبت (13 جدایه­ی استافیلوکوکوس آرئوس و 54 جدایه­ی استافیلوکوکوس سوداینترمدیوس) با استفاده از آغازگرهای اختصاصی مربوط به ژن مقاومت به متی­سیلین (meca)، 28 جدایه (79/41 درصد) واجد ژن meca بودند.  حضور این ژن در 7 جدایه­ی استافیلوکوکوس آرئوس (25 درصد) و 21 جدایه­ی استافیلوکوکوس سوداینترمدیوس (75 درصد) مشخص گردید.  بیش­ترین میزان مقاومت آنتی­بیوتیکی در میان جدایه­های واجد ژن meca نسبت به آموکسی­سیلین (85/92 درصد) بود و پس از آن به ترتیب، نسبت به پنی­سیلین (14/57 درصد)، کلوگزاسیلین (58/42 درصد)، اگزاسیلین (71/35 درصد)، تتراسیکلین (14/32 درصد)، سفتازیدیم (25 درصد)، اریترومایسین و آزیترومایسین (42/21 درصد)، جنتامایسین و سفتی­زوکسیم (28/14 درصد)، متی­سیلین، نورفلوکساسین، مروپنم و کوتریموکسازول (71/10 درصد) بود.  همچنین هیچ گونه مقاومتی نسبت به ونکومایسین، کلرامفنیکل، ریفامپین و نیتروفورانتوئین مشاهده نگردید.  در میان جدایه­های فاقد ژن مقاومت به متی­سیلین بیش­ترین مقاومت، مربوط به آمپی­سیلین (61/84 درصد) بود و بعد از آن به ترتیب، پنی­سیلین (71/48 درصد)، تتراسایکلین (07/23 درصد)، اگزاسیلین (51/20 درصد)، جنتامایسین (69/7 درصد)، کلرامفنیکل، اریترومایسین، آزیترومایسین، کوتریموکسازول (12/5 درصد) و سفتازیدیم (54/2 درصد) قرار داشتند؛ البته هیچ­گونه مقاومتی در این جدایه­ها نسبت به کلوگزاسیلین، مروپنم، ونکومایسین، سفتی­زوکسیم، ریفامپین، متی­سیلین و نیتروفورانتوئین مشاهده نگردید.  شناسایی، پایش و آگاهی از میزان وفور استافیلوکوکوس­های مقاوم به متی­سیلین در جمعیت میکروبی و تعیین الگوی حساسیت آنتی­بیوتیکی آن­ها برای درمان موفقیت­آمیز و جلوگیری از گسترش سویه­های مقاوم به آنتی­بیوتیک، ضروری می­باشد.  این مطالعات همچنین منجر به آگاهی و ترویج شیوه­های مؤثر برای جلوگیری از گسترش سویه­های مقاوم می­شوند.